Entrace and Hallway

Naprawdę starała się jechać cholernie ostrożnie i wyszło jej to, mimo stanu w jakim się znajdowała. No cóż, może nie do końca zrobiła to z gracją parkując w jakiś dziwny sposób przed wejściem do domu, ale grunt, że żyją!
-Następnym razem jak zabiorę Cię na przejażdżkę będę trzeźwa i wtedy zobaczysz jakimi władam umiejętnościami.-uśmiechnęła się bardziej do siebie. Zsiadła z motoru, podprowadziła go na podjazd pod drzwiami i schowała kluczyki do kieszeni kurtki.
-Mam nadzieję, że nie masz zastrzeżeń co do mojego stylu jazdy. I nie, nie jeszcze tak tylko po pijaku.-powiedziała mając na myśli to, że za nic ma znaki drogowe, jazdę w określonym kierunku czy też grupę dresów stojących na ulicy. Cóż, wciskanie się w środek małej grupki dealerów nie zawsze może skończyć się tym, że mają dobry refleks i są w stanie uciec przed pędzącym motorem.
Skierowała swoje kroki do wejścia. Znalezienie kluczy trochę jej zajęło, ale mam tak zawsze. Te cholery lubią się gubić w kieszeniach! Otworzyła drzwi i zapraszającym gestem wskazała przytulne, zupełnie nieVargowe wnętrze swojej chatki.

Arthur powoli wturlał sie do domu śmiejąc się jak dziecko
- Cholera jasna ja chcę jeszcze raz! - sapał cały zadowolony jak dzieciak. W jego niebieskich oczach płonęły małe ogniki a blond włosy były cale w nieładzie, mimo że przeczesywał je co chwila ręką. Udał się za nią i lekko chwiejnym krokiem do jej mieszkania.
- Zdecydowanie do powtórki - odpowiedział z szerokim uśmiechem. Był tak rozradowany jazdą i alkoholem że praktycznie tuż po przekroczeniu progu objął ją i pocałował w policzek. Dopiero chwilę później zaczął myśleć nad wymówką, po upływie jednej sekundy stwierdził że 'francuski zwyczaj' brzmi lepiej niż alkohol.
- To co teraz? Nie wiem czy teraz uda Ci sie podtrzymać mnie na równym stopniu ekscytacji co podczas jazdy.. - Powiedział żartobliwie lekko ściszając głos.

Zaśmiała się na jego reakcję. Tego się nie spodziewała. Miło ją zaskoczyło. Zarzuciła włosy za ramię i uśmiechnęła się szelmowsko.
-Ciesze się w takim razie niezmiernie.-chciała by to zabrzmiało bardzo poważnie i chyba jej to wyszło. Ani cienia emocji i przejęcia. Mistrzostwo! Lata praktyki jednak robią swoje. Jej wewnętrzna osobowość podskoczyła z radości.
Zaskoczył ją gest Arthura, ale przecież go nie będzie wyzywała! Skąd. Uśmiechnęła się tylko rozbrajająco.
-A to co?-spytała unosząc wyżej brwi.
Jego pytanie można by uznać w niektórych kulturach za śmiałe. Ale nie u niej. To było normalne, zwykłe, niepodchwytliwe pytanie.
-Przejdźmy do salonu.-powiedziała i tamże się udała.

[z/t. Zacznij w salonie :3]